“Kan du gjøre noko?” sa Artur.
“Eg veit ikkje,” sa Anneli.
Artur var skuffa. Ho var den einaste han kunne komme pÃ¥ Ã¥ spørje. “Men du mÃ¥…”
“Fortel meg alt du veit, dÃ¥.”
“Eg fann han for fire dagar sidan. DÃ¥ var han heilt frisk, han klarte Ã¥ forklare kven han var og alt.”
“Kven er han?”
“Sa eg ikkje det? Det er Brede, frÃ¥ klassen vÃ¥r.”
Han hadde bore slapp allereie då Artur vakna den morgonen. No bevegde han nesten ikkje på seg.
“Kva veit du om humlefysiologi?” sa Anneli.
“Ikkje sÃ¥ mykje. Vi har ingen bøker om dei, berre bøker om magi som eg ikkje kan bruke.”
“Kanskje humler ikkje lever meir enn nokre fÃ¥ dagar, kanskje han ikkje har meir tid.”
“Det er døgnfluger.”
“Kanskje han er for kald, eller for varm.”
Artur plukka han forsiktig opp og la han pÃ¥ lommetørkledet sitt, plasserte han nærare omnen. “Kan du ikkje gjere han til menneske igjen?”
“Veit du kva som skjedde? Eg mÃ¥ vite meir for Ã¥ vite kva slags motformular eg skal bruke.”
“Men du trur du kan gjere det?”
“Kva skal eg seie? Eg er kanskje av dei betre i klassen, men eg er langt frÃ¥ utlært, sÃ¥ eg skal gjere det eg kan.”
Han skauv lommetørkledet litt nærare omnen. Brede rørde såvidt på eit par av beina.
“Kvifor bryr du deg sÃ¥nn uansett?” sa Anneli.
Artur mÃ¥tte tenkje. Han hadde berre gjort det han kunne. “Vel, eg kan ikkje seie at han er ein venn, ikkje eigentleg, ikkje før no, men vi gÃ¥r i same klasse, og ein vakker dag kjem eg til Ã¥ vere ansvarleg for alle, gjer eg ikkje?”
“Kan vi dra heim til han? Kanskje det er spor der.”
“God idé.”