“Klarer du deg sjølv i nokre timar? Eg mÃ¥ gÃ¥,” sa Anneli. Dei hadde byrja Ã¥ dele liket opp i bitar sÃ¥ dei kunne frakte det utanfor byen og brenne det. Anneli hadde sagt eit formular for Ã¥ hindre lukta, dermed var det mogleg Ã¥ jobbe med det, og naboane ville ikkje mistenkje noko.
Mira sÃ¥g ned, vrei litt pÃ¥ seg. “Sikkert.”
“Det er berre at prins Artur sende meg ei melding, han treng hjelp til noko, det vil vere veldig rart om eg ikkje kjem.”
“Ã….”
“Du veit, eg er faktisk venn med han, trur eg. Eg brukte Ã¥ hjelpe han med magien og det.”
“Gjorde du?”
“Mhm.”
“Eg trudde ikkje han var med vanlege folk som oss.”
“Ikkje til vanleg, viser det seg, men han trong ein hjelpelærar, og professor Vu tilrÃ¥dde meg.”
“Ã…ja.”
“Difor mÃ¥ eg dra. Det vil vere veldig rart om eg ikkje gjer det.”
“Ok.”
“Eg bør vere tilbake om nokre timar. FÃ¥ deg noko Ã¥ ete i mellomtida.”
Mira gjorde ikkje så mykje, så Anneli svarte at ho kom, og gikk inn på soverommet. Ho hadde sølt blod på kleda sine, ho trong nokre nye. Sjølv om Mira var større enn henne, var det betre enn å måtte dra heim til henne sjølv først. Ho kunne berre velje riktig kjole og snøre den ekstra saman i ryggen.
Ei ny melding tikka inn på mobilen hennar. Kom så fort du kan.
Ho gikk stille ut døra, heldt utkikk etter naboar, men det var ingen. Så fort ho kom ut på gata byrja ho å springe i retning palasset, og kom fram til tenardøra ho hadde brukt før sveitt, varm og sliten.
Artur opna for henne.