Mira fortsette å partere liket mekanisk, stengte alle tankane ute. Så lenge ho ikkje mentalt handsama det ho dreiv med gjekk det liksom bra.

I kjøkenskapet fann ho ein rull med søppelsekker. Ho pakka kvar likdel dobbelt i søppelsekk, og la det ho fekk plass til i ein stor koffert.

Ho vurderte å gjere kofferten lettare med magi, men måtte nesten kaste opp berre av tanken.

Ho trong ein spade. Ragnar hadde noko verktøy i bua i kjellaren, men ho trudde ikkje han hadde kjøpt spade nokon gong. Men det var best å sjekke.

Til vanleg tok alle heisen, så ho tok trappa, ho ville ikkje ta sjansen på å møte nokon. Ho trudde ikkje ho kunne svare om dei spurde henne om noko, uansett kor uskuldig spørsmålet var. Ho ville berre bryte saman.

Det var ikkje spade i bua, men det var ein i fellesområdet. Ein passiv-aggressiv lapp frå styret formante lånarar å levere tilbake alt dei lånte. Ho kjende eit stikk av dårleg samvit, for ho visste ikkje kva som kom til å skje med spaden.

Men ho kunne kjøpe ein ny seinare.

Liket veide for mykje til at ho kunne ta heile i kofferten, sjølv om det hadde vore plass. Ho let berre delane ho ikkje fekk med seg liggje på golvet, låste etter seg, skrudde på alarmen.

Alle stira på henne på veg mot byporten. Ingen sa noko høgt, men ho kunne føle dei kviskre til kvarandre.

Vaktene spurde henne kva ho skulle, men dei sleppte henne gjennom, og ho visste ikkje kva ho sa.

Langt nok frå muren til at dei ikkje kunne sjå eller høyre henne stoppa ho og byrja å grave.

“Kan du gjøre noko?”  sa Artur.

“Eg veit ikkje,” sa Anneli.

Artur var skuffa. Ho var den einaste han kunne komme pÃ¥ Ã¥ spørje. “Men du mÃ¥…”

“Fortel meg alt du veit, dÃ¥.”

“Eg fann han for fire dagar sidan. DÃ¥ var han heilt frisk, han klarte Ã¥ forklare kven han var og alt.”

“Kven er han?”

“Sa eg ikkje det? Det er Brede, frÃ¥ klassen vÃ¥r.”

Han hadde bore slapp allereie då Artur vakna den morgonen. No bevegde han nesten ikkje på seg.

“Kva veit du om humlefysiologi?” sa Anneli.

“Ikkje sÃ¥ mykje. Vi har ingen bøker om dei, berre bøker om magi som eg ikkje kan bruke.”

“Kanskje humler ikkje lever meir enn nokre fÃ¥ dagar, kanskje han ikkje har meir tid.”

“Det er døgnfluger.”

“Kanskje han er for kald, eller for varm.”

Artur plukka han forsiktig opp og la han pÃ¥ lommetørkledet sitt, plasserte han nærare omnen. “Kan du ikkje gjere han til menneske igjen?”

“Veit du kva som skjedde? Eg mÃ¥ vite meir for Ã¥ vite kva slags motformular eg skal bruke.”

“Men du trur du kan gjere det?”

“Kva skal eg seie? Eg er kanskje av dei betre i klassen, men eg er langt frÃ¥ utlært, sÃ¥ eg skal gjere det eg kan.”

Han skauv lommetørkledet litt nærare omnen. Brede rørde såvidt på eit par av beina.

“Kvifor bryr du deg sÃ¥nn uansett?” sa Anneli.

Artur mÃ¥tte tenkje. Han hadde berre gjort det han kunne. “Vel, eg kan ikkje seie at han er ein venn, ikkje eigentleg, ikkje før no, men vi gÃ¥r i same klasse, og ein vakker dag kjem eg til Ã¥ vere ansvarleg for alle, gjer eg ikkje?”

“Kan vi dra heim til han? Kanskje det er spor der.”

“God idé.”

“Kva er dei?” spurde dei minste jenta. Ho stira opp i taket, med open munn.

“Dei er lyslarvar,” sa Irina. Ho plukka ned ein, den byrja Ã¥ kravle rundt handa hennar.

“Den er kjempefin,” kviskra den lille jenta. Irina let den klatre over til handa hennar, ho lo dÃ¥ den kilte henne.

“Eg er svolten,” sa den mellomste jenta, men den eldste hysja pÃ¥ henne.

“Nei, det er greitt,” sa Irina. “Dei mÃ¥ fÃ¥ ete.”

***

Ho følgde Siv, Eline og Kaia til byen sÃ¥ fort det blei lyst. Ingen av dei hadde sove spesielt bra, og dei to yngste hadde byrja Ã¥ bli grinete. Kaia hadde halde pÃ¥ humøret lengst. Ho elska lyslarvane, og gjekk rundt og gav dei namn. Men til slutt blei kulda, mangelen pÃ¥ mat og alt dei hadde vore gjennom for mykje for henne, og ho byrja Ã¥ spørje etter “mamma”.

“Kva var det eigentleg som skjedde?” spurde Irina dÃ¥ dei hadde byrja Ã¥ gÃ¥.

“Eg veit ikkje heilt,” sa Siv.

“Fortel meg kva du veit.”

“Eg skulle følgje Eline og Kaia heim frÃ¥ SFO, det hugsar eg.” Ho leidde ei søster i kvar si hand, mÃ¥tte nesten dra dei med seg. Irina løfta Kaia og bar henne pÃ¥ armen. “Eg hugsar kongelege vakter, dei stoppa oss, sa at vi ikkje kunne gÃ¥ ei av gatene vi alltid gÃ¥r, sa det var vegarbeid der, eller noko.”

“Og sÃ¥?”

“SÃ¥ er det veldig uklart. Eg trur dei peika pÃ¥ ei anna gate vi kunne gÃ¥, og sÃ¥ gjorde vi det, og sÃ¥ blei alt plutseleg svart, liksom.”

“Og sÃ¥ var de i skogen?”

“Ja,” sa Siv. “Bundne til treet, og sÃ¥ var det ikkje lenge før prinsessa og du kom.”

“Prinsessa?”

“Ja, prinsesse Penelope kom, visste du ikkje det? Du sa at vi mÃ¥tte springe frÃ¥ henne.”

“Eg visste berre ikkje at det var prinsessa.”

“Korleis kan du ikkje vite det?”

“Lat oss berre seie at eg ikkje følgjer med i sladderblada.”

“Klarer du deg sjølv i nokre timar? Eg mÃ¥ gÃ¥,” sa Anneli. Dei hadde byrja Ã¥ dele liket opp i bitar sÃ¥ dei kunne frakte det utanfor byen og brenne det. Anneli hadde sagt eit formular for Ã¥ hindre lukta, dermed var det mogleg Ã¥ jobbe med det, og naboane ville ikkje mistenkje noko.

Mira sÃ¥g ned, vrei litt pÃ¥ seg. “Sikkert.”

“Det er berre at prins Artur sende meg ei melding, han treng hjelp til noko, det vil vere veldig rart om eg ikkje kjem.”

“Ã….”

“Du veit, eg er faktisk venn med han, trur eg. Eg brukte Ã¥ hjelpe han med magien og det.”

“Gjorde du?”

“Mhm.”

“Eg trudde ikkje han var med vanlege folk som oss.”

“Ikkje til vanleg, viser det seg, men han trong ein hjelpelærar, og professor Vu tilrÃ¥dde meg.”

“Ã…ja.”

“Difor mÃ¥ eg dra. Det vil vere veldig rart om eg ikkje gjer det.”

“Ok.”

“Eg bør vere tilbake om nokre timar. FÃ¥ deg noko Ã¥ ete i mellomtida.”

Mira gjorde ikkje så mykje, så Anneli svarte at ho kom, og gikk inn på soverommet. Ho hadde sølt blod på kleda sine, ho trong nokre nye. Sjølv om Mira var større enn henne, var det betre enn å måtte dra heim til henne sjølv først. Ho kunne berre velje riktig kjole og snøre den ekstra saman i ryggen.

Ei ny melding tikka inn på mobilen hennar. Kom så fort du kan.

Ho gikk stille ut døra, heldt utkikk etter naboar, men det var ingen. Så fort ho kom ut på gata byrja ho å springe i retning palasset, og kom fram til tenardøra ho hadde brukt før sveitt, varm og sliten.

Artur opna for henne.

Den eldste jenta reiste seg først, tok den yngste på armen, byrja å gå. Ho såg ikkje på Irina i det heile tatt.

Eit ul kom frå ein eller annan plass i skogen, men det var ikkje nær dei.

“Bli med meg heim,” sa Irina.

Jenta sa ingenting, berre gikk, med hendene i kvar søster si hand. Irina småsprang etter dei.

“Det er mørkt. De vil ikkje klare dykk her ute.”

“Vi mÃ¥ heim.”

“De kjem ikkje til Ã¥ komme dykk heim!”

“Ikkje om vi ikkje prøver, i alle fall.”

“Høyr pÃ¥ meg. Hòla mi er ikkje langt herfrÃ¥. Den er beskytta. Bli med dit, sÃ¥ skal eg følgje dykk til byen sÃ¥ fort det blir lyst, ok?”

“Siv,” sa den mellomste jenta klagande. “Kan vi ikkje bli med henne, dÃ¥?”

“Eg er sÃ¥ sliten,” sa den yngste jenta.

“Men vi kan ikkje stole pÃ¥ henne,” sa den eldste jenta. “De veit at vi ikkje kan stole pÃ¥ framande.”

Dei hadde stoppa opp no, dei to minste heldt den eldste, Siv, igjen. “Men ho redda oss jo,” sa den mellomste.

“Ja, ho er sikkert snill,” sa den yngste.

Irina visste ikkje om ho skulle blande seg eller ikkje, dei to borna gjorde ein betre jobb med overtalinga enn ho nok ville få til, men det kom ein brasing av store kroppar gjennom underskogen, og ho fanga opp dunsten av grantre.

“Kom igjen,” sa ho, tok ei hand, og byrja Ã¥ springe igjen.

Utan å sjå bak seg visste ho at udyra kom nærare og nærare, heilt til dei stupte gjennom hòleopninga og ho kunne smelle igjen forsvarsverka.