journal.lotiel.org

Irina nærast kasta seg dei siste metrane til hòleopninga. Bjørnane var like i hælane på henne, men ho hadde sett opp forsvarsverk vovne saman av magi og sølv. Ho rakk akkurat å spenne dei for, og den fremste bjørnen bråstoppa, nesten komisk.

Ei låg summing og krasling starta bak henne, og lyslarvane som hang frå taket tende bakkroppane sine og kasta eit blåleg lys.

“Takk,” sa ho og smilte litt. Ho budde pÃ¥ den vakraste plassen i heile verda.

Bjørnane utanfor glefsa og snerra. Dei kom til å vere der resten av natta, så ho kunne like godt gå lenger inn i hòla.

Ho hadde budd der i to år, hadde innreidd ein fin soveplass på eit platå ovanfor vatnet som rann over golvet. Det einaste mementoet ho hadde frå familien var eit raudt silkesjal, det låg under puta ho hadde laga av andedun ho hadde samla sommaren før. Ho tak det fram, let det gli glatt mellom hendene sine. Nokre bokstavar var brodert på i gull, men ho kunne ikkje lese, så ho visste ikkje kva dei tydde. Imellom var ho bekymra for at ho skulle gløyme korleis ein snakka òg, det var sjeldan ho såg andre folk, og ho gøymde seg stort sett for dei ho såg. Dei reagerte som om ho òg var ein hamløypar.

Det gikk ei stund før ho merka kor stille det hadde blitt. Bjørnane var borte. Ho gikk opp til sølvporten. Ingen spor av dei. Dei måtte ha blitt tiltrekte av noko anna. Det skulle ikkje vere noko som skulle tiltrekkje dei ute i skogen etter mørket fall.

Ho måtte undersøkje.

Anneli såg ut vindauget på skydottane som sakte svevde forbi. Ho klarte ikkje å konsentrere seg. Frå etasjen under høyrde ho foreldra krangle. Igjen. Ho skulle så gjerne flytta då ho byrja på universitetet, det var heilt på den andre sida av byen, men med den vaksande populasjonen av udyr der ute var innflyttinga til den trygge sida av bymurene større enn nokon gong, og ho hadde ikkje råd. Kvifor hadde ho utsett denne øvinga så lenge? Ho gjorde det kvar veke, og kvar gong sat ho ettermiddagen og kvelden og sleit. Professor Vu godtok ikkje at nokon av studentane hans kom utan å vere førebudd, og ho kunne ikkje gå glipp av ei førelesing. Stoffet var vanskeleg nok som det var.

I staden for å flytte ut hadde ho fått faren sin til å byggje ei lita leilegheit på taket. Ho hadde alt ho trong: ei seng, eit skrivebord, eit enkelt bad, og nokre skap. Vatn og eld kunne ho skape sjølv, det hadde ho lært allereie på ungdomsskulen.

Det var umogleg å konsentrere seg. Ho skulda på bråket, men visste eigentleg at det var noko anna som låg bak det. Likevel bestemde ho seg for å gå ein tur, frisk luft ville hjelpe, og når ho kom tilbake ville dei ha gitt seg. Då ville småsøskena hennar ha komme heim frå skulen, og krangling ville ikkje vere på tale.

Ho slang på ein cape over kjolen og ei enkel kyse, og klatra ned stigen til ho stod på fortauet framfor huset. Av ein eller annan grunn tok ho vegen mot skogen. Det var tryggare i sollyset, men ikkje så trygt at ein burde gå ut om ein ikkje hadde ein grunn til det.

Noko drog henne til seg. Ho forstod det ikkje før ho var langt ute i skogen og dei lyse, lette skyene ho hadde sett på samla seg til dei skapte eit tussmørke.

Ingen grunn til panikk, tenkte ho til seg sjølv, men kunne ikkje snu og gå tilbake likevel. Ho famla i skjørtelommene etter mobilen, men den var ikkje der. Føtene hennar leidde henne djupare og djupare inn blant trea.

Tankane hans summa på veg ut av forelesninga. Endeleg hadde han all informasjonen han trong for å starte transformasjonen. Professor Vu hadde gått gjennom dei naudsynte energimengdene dei siste vekene i MAG2110 Teoretisk magi, og kommentert at éin person ikkje hadde nok kraft til å fullføre formularet, det måtte fleire til som jobba i sirkel.

Brede tråkka inn på hybelen, hengte frå seg hatten og frakken i gangen og klemte seg forbi samlinga med oljefat til han kunne ta steget opp i senga. Det var ikkje lenger plass på golvet til å stå.

Han løfta lokket av det næraste fatet. Før han hugsa på å trekkje ansiktet tilbake trefte syredampen han, og han spytta nesten oppi. Messingrøyr og fjæra kablar låg kveila rundt innsida. Nokre boblar steig raskt til overflata og sprakk. Alt var klart.

Med kvar ende av seriekoplinga festa til kvar si hand gikk han inn i transe. Han messa orda til transformasjonsformularet om og om igjen, kvar gong med den lille differansen som skulle til for å oppretthalde alle delane av transformasjonen.

Endeleg skulle han fly. Han kunne kjenne vinden over vengene hans allereie, der han sat med beina i kors på den smale, harde senga. Som falk skulle han sveve over byen og sjå ned på alle som tvilte på han.

Lyset eksploderte gjennom kroppen hans, musklane hans stivna, og han byrja å krympe.

Ei veldig summing omgav han. Han såg seg rundt, men verda kom ikkje inn slik den skulle. Alt rundt han var veldig, veldig stort, og han svevde liksom over sengeteppet. Han flaug inn på badet han delte med dei tre andre studentane, la ikkje merke til at han kom seg enkelt gjennom sprekken under døra, landa på hylla framfor spegelen.

Hadde han kunna gispe hadde han gjort det. Han hadde blitt til ei humle.

Greinene slo henne i ansiktet medan ho sprang. Ho kunne ikkje sjå seg føre medan ho kviskra orda til eit trylleformular, ikkje eit så avansert eitt at det ville hindre månelyset frå å nå henne. Lyden av greinene mot pelsen deira kom stadig nærare, dei galopperande skritta let som om dei stadig blei fleire.

Ho mista konsentrasjonen i ei serie av fire like stavingar, og måtte byrje på nytt. Om ho kom fram til bymurene før ulvane ville ho vere trygg, der var det soldatar med maskingevær og sølvkuler. Om ho berre kunne halde månelyset unna seg nokre minutt ekstra ville ho faktisk rekkje fram. Dette for gjennom tankane hennar om og om igjen, som eit mantra. Kanskje ho kunne bruke det som ein del av formularet. Hald det enkelt, pla professoren hennar å seie. Lett for han. Eit ul steig opp, det var nærare enn før.

Folk erta henne for at ho var klønete, og det måtte sjølvsagt hente henne inn. I ein augneblink var ho på to, på full fart gjennom skogen, i neste låg ho med ansiktet ned i den mjuke jorda. Ho hadde vondt over alt. Formularet var sjølvsagt borte.