journal.lotiel.org

Brede summa inn i auditoriet. 

Han ville ikkje gå glipp av ei førelesing, sjølv om professor Vu ikkje ville skrive han opp på lista over dei som var til stades.  Utdanninga hans ville gå vidare, sjølv om han var ei humle. Han skulle bli den høgst utdanna humla i heile kongeriket.

Og kanskje han ville få eit hint om korleis han skulle bli ein mann igjen.

Batteriet hadde ladd seg opp nok til at han kunne bruke energien til omvandlinga, men han rakk ikkje med dei nye, korte lemmene sine mellom leiarane. Ingen kontakt tydde ingen energi.

Ein medstudent slo etter han. Humlesansane hans gav han god åtvaring, så han var langt unna der ho ville ha treft han.

Han måtte nærare tavla for å høyre, humla høyrde ikkje så godt som han hadde gjort som menneske.

“Kvar er Brede? ” sa Marek, som pla sitje ved sida av han.

Eg er her! Brede forsøkte å rope det, men humla hadde ikkje stemmeband eller tunge.

Han flaug nokre rundar rundt hovudet til Marek, men blei berre slått halvhjarta etter.

Klassen slo seg til ro, og professor Vu kom inn i rommet. Han hengte frakken sin på stumtenaren, la kofferten på kateteret, og plukka eit stykke krit frå skuffen.

“I dag,” sa han, pÃ¥ same mÃ¥te som alltid, “skal vi diskutere omvandling vidare.”

Brede klarte ikkje å halde seg i ro, men flaug eit par rundar i lufta.

Kva som skjedde så fekk han ikkje med seg. Det blei svart rundt han, og veggane var tronge.

Han var i ei fyrstikkeske.

Anneli lukka auga og venta på slutten. Varulvane hadde fått glefsande selskap av tre mannbjørnar, store som hus og med intelligensen til born. Ho kjende nesten dei sylskarpe tennene. Capen hadde ho mista, så den lyse huda hennar måtte vere veldig freistande for beista.

Eit hyl skar gjennom skogen. Først trudde ho det var hennar eige, at det var daudsskriket hennar. Men stemma hennar var stille. Så trudde ho det var ein av ulvane, men ingen ulv kunne lage den lyden.

Ei jente braste gjennom underskogen. Ho var så vidt kledd i noko skinnfellar, dei hadde sklidd så det eine brystet hennar var synleg. Ho veiva med armane, gjorde seg stor, og ein magisk aura lyste kring henne.

Dei fleste av ulvane og ein av bjørnane flykta.

“Har du sølv?” kveste jenta.

Anneli byrja å leite med fingrane rundt halsen. Hadde ho tatt på amuletten i dag? Hadde den blitt riven av medan ho sprang?

Korleis det enn hang saman spelte ikkje så mykje rolle, ho hadde den ikkje.

Ho rista på hovudet.

Udyra var opptekne med jenta. Ho leidde den lenger og lenger vekk frÃ¥ Anneli, byrja Ã¥ synge eit formular. Det var ikkje eit Anneli kjende, sølv forma var framand, men ho fikk ikkje med seg innhaldet, ho kravla seg pÃ¥ beina og dÃ¥ jenta sa “Spring!” sÃ¥ gjorde ho det.

Nok ein gong ønskte ho at ho kunne gå tilbake i tid og sørge for at ho aldri hadde gifta seg med Ragnar. Han hadde vore så romantisk, og ho hadde ikkje visst om dei politiske syna hans, så då han fridde hadde ho ikkje visst at ho skulle seie nei. Dei hadde vore på konsert med symfoniorkesteret, og Ragnar hadde gått opp på scena i pausen og fått en av cellistane til å spele yndlingssongen hennar, og spurd så heile salen høyrde det. Ho kunne jo ikkje sagt nei då.

Så no var ho her, tok p-pillar i smug, så ho i alle fall hadde ein teoretisk sjanse for skilsmisse. Ho følgde draumen sin, men visste at det var håplaust.

Det slamra i ei dør. Møtet til Ragnar måtte ha blitt ferdig tidleg, eller så var ho altfor sein. Det glitra framleis av golvet, ei biverknad av magien, som til vanleg gav seg etter ein halvtime eller så. Han kunne ikkje sjå det. Ho byrja raskt å messe eit formular, eit som skulle endre utsjånaden, men det gjorde berre effekten verre. Hendene hennar var fulle av auser og kjelar. Ho hadde hjartet i halsen, mista oversikta over alt ho dreiv med. Ei sleiv smurde saus utover golvet. Ein kniv laga eit stort hakk, berre nokre centimeter frå tærne hennar.

“Ragnar?” sa ho spakt.

“Mira! Det luktar godt!”

Han hadde ikkje sett noko enno. Alt var over, ho visste det. Om han ikkje drap henne ville han i alle fall sende henne bort. Bort til dei skumle tantene hans på landet, tanter som nekta å flytte vekk frå udyra. Eller kanskje til eitt av dei religiøse programma han hadde donert til, som lova at dei kunne fjerne alle spor av magi frå ein person.

Ho kunne ikkje miste magien, eller byen.

Skritta hans kom nærare. No var han i stova. Ho klarte ikkje å snu seg og sjå på han, men ho høyrde på skritta hans at han hadde sett det.

“Mira? Kva er dette?” Stemma hans tordna, gjalla mellom veggane.

Alle musklane i kroppen hennar var hardt knytte saman. Ho kunne ikkje røre seg.

“Men sÃ¥ sei noko, kvinne!”

Sakte snudde ho seg rundt. Ansiktet hans var grufullt Ã¥ sjÃ¥ pÃ¥. Ingen spor etter den mjuke, følande mannen ho hadde forelska seg i var igjen. “Ragnar, eg kan…”  Ho fekk seg ikkje til Ã¥ seie at ho kunne forklare, for det kunne ho ikkje.

“Eg hatar deg,” sa han, bøygde seg raskt for Ã¥ hente kniven ho hadde mista før.

Eggen kom mot henne, det var det einaste ho kunne sjå, og ho skreik noko, visste ikkje kva, og kniven kom aldri.

Ho opna auga. Ragnar låg I ein ekkel haug på golvet. Han pusta ikkje. Ho strekte ei dirrande hand mot halsen hans, kjende etter puls. Han var daud.

Ho la seg ved sida han, inntil han, kjærleg som dei ikkje hadde vore på år, og gret.

Mira pusla rundt leilegheita med ei støvkost. Om ho kunne bli ferdig med å vaske og setje på middagen på ein halvtime ville ho framleis rekkje timen til professor Vu. Sjølvsagt var det for lite tid. Ho kviskra eit lite formular for å få alle overflatene til å sjå blanke og skinande ut. Ragnar ville drepe henne om han fann ut at ho brukte magi heime. Ho hadde ikkje eigentleg sagt til han at det var det ho lærte på universitetet, ho hadde vel gitt han oppfatninga at ho meir lærte om magi, enn at ho faktisk lærte magi.

Ragnar meinte at magi var giftig, at den ville smitte einkvar som brukte den og gjere dei giftige òg.

Prins Artur sukka. Faren hans burde innsjå at timane til professor Vu var for avanserte for han. Alle verdas privatlærarar ville ikkje gi han betre magiske evne. Han var lei av å vere den dårlegaste i klassen, men så beskytta at ingen kunne vite det.

Han satt i palassets arbeidsrom. Det var kvite, tjukke murvegger og eit kraftig trebord, ikkje anna. Kvart slektsledd av forfedrane til Artur hadde lært magien sin her.

“Korleis gÃ¥r det?” Privatlæraren kom inn igjen, med to koppar te, lÃ¥ste døra etter seg.

“Det er hÃ¥plaust.” Han dytta tekstbøkene pÃ¥ golvet sÃ¥ det flagra i gamle sider og lause notatark.

“SÃ¥ ille er det vel ikkje? Lag eit lys.”

Han mumla formularet for ei lita lyskule. Det gikk ikkje.

“Ordentleg.”

Han sang orda. Ein av dei tidlegare lærarane hans hadde fortald han at det var den beste måten å fokusere orda på.

Ein liten ball dukka opp over handa hans. Den skein med eit flikrande gult lys, så svakt at det såg ut som at den ville slokke fleire gonger.

“Ser du ikkje? Eg kan ikkje. Eg kan ikkje gjere magi. Eg kan ikkje bli konge.”

“Men prins…”

Artur var allereie på veg ut gjennom døra.