Artur tok med seg Brede i eit syltetøyglas til neste forelesing. Han visste ikkje om han torde å spørje professor Vu om hjelp, han hadde aldri vore ein god student, og den einaste grunnen til at framleis fikk følgje kurset var tittelen.

Men Anneli kunne kanskje hjelpe. Ho hadde vore hjelpelærar for han før, i eit av farens desperate forsøk på å lære han magi. Ho var sinnsjukt god. Det var berre hans feil, vel, det var dei fullstendig manglande magiske genane hans.

Han var tidleg. Han fann ein plass nesten heilt nede ved kateteret, der Anneli satt. Ho hadde ikkje komme enn, som eigentleg var litt rart, men han tenkte ikkje så mykje over det, han var berre nervøs. Nervøs for at nokon skulle sjå Brede og ta livet av han. Nervøs for at nokon skulle sjå han snakke med ei humle og kalle han gal. Nervøs for at dei endeleg skulle kaste han ut.

Rommet blei sakte men sikkert fylt av studentar, dei plasserte seg i seteradane stort sett etter kor dyktige dei var. Det var berre eit par minutt igjen, professor Vu hadde allereie komme og byrja å ta ut overhead-arka av veska. Artur heldt auge med døra, og blei skuffa kvar gong den opna seg.

Han kviskra til jenta ved sida av seg. “Har du høyrd frÃ¥ Anneli? Kjem ho ikkje i dag?”

“Veit ikkje, ho har ikkje sagt noko, men ho var ikkje pÃ¥ kollokvie i gÃ¥r, sÃ¥ kanskje ho er sjuk eller noko.”

“Kanskje. Takk uansett.”

Ho kom ikkje heile forelesinga.

“Opne døra! Vi kan høyre deg der inne!”

Anneli fraus midt på golvet. Ho kunne ikkje tru at Mira hadde gjort dette mot Ragnar, men ho ville bli mistenkt, det var ingen andre. Mira kunne utføre magi, det kom til å komme fram, og då kom politiet til å bruke det som motiv.

Folk hadde blitt fengsla for mindre.

“Mira!” kviskra ho. “Kva skal eg gjere?”

Mira kom ut frå badet, men blei berre ståande og stire, med eit tomt uttrykk i ansiktet.

“Eg kan skjule han med magi?”

Mira sperra auga opp, rista pÃ¥ hovudet. “Nei, dei kan detektere det.”

“Lukk opp! Elles kjem vi inn!”

“Ein augeblink!” ropte Anneli. Ho sprang til badet, tok eit stort handklede og tulla det rundt liket. Ho drog det inn pÃ¥ soverommet, høyrde døra opne, store føter trampe inn. Det var sÃ¥vidt plass under senga. Liket var stivt og umedgjerleg, huda var ekkel Ã¥ ta pÃ¥, og gass hadde bygd seg opp sÃ¥ ho nærast kunne skyve huda rundt utan at kroppen følgde etter.

Ho hadde akkurat lukka skapdøra frå innsida då dei tunge skritta til politifolka og den nervøse stemma til Mira kom inn på soverommet.

“Nei, eg sver, eg har ikkje høyrd frÃ¥ han sidan i gÃ¥r.”

“Kvifor melde du han ikkje som sakna?”

“Eg… eg veit ikkje.” Mira byrja Ã¥ grÃ¥te.

“Kva med denne lukta?” sa politimannen.

Anneli kunne berre håpe at Mira klarte å tenkje nok til å finne på noko. Det klødde i fingrane hennar, ho ville berre springe ut og forsvare venninna.

“Eg kjøpte noko kjøt som blei dÃ¥rleg.”

“Ja, det skjer.”

Skritta dei fjerna seg igjen. Anneli sleppte ut pusten. På tide å leggje ein meir permanent plan.

Irina følgde etter kvinna på hesten. Ho visste ikkje heilt kvifor, noko var gale, ingen av dei burde vore der i det heile tatt.

Kvinna hadde hetta over hatten, så ansiktet hennar var skuggelagt, men Irina hadde ikkje kjend det igjen uansett. Ho såg berre det lange, svarte håret som hang i ei flette over brystet hennar.

Ho småsprang gjennom underskogen bak og til høgre for hesten og ryttaren, lagde nesten ikkje lyd på mjuke føter.

Dei stoppa i ei lysning langt frå hòla hennar. Sjølvsagt hadde ho vore der før, ho hadde vore i heile skogen, men ho var likevel meir usikker enn ho følte ho burde.

Tre unge jenter var bundne fast med kjetting til eit tre. Fem eller seks ulvar stod og glefsa rundt dei, men var merkeleg tilbakehaldne, aldri borti kleda eller huda deira. Irina ville springe fram og fri jentene, men kvinna på hesten hadde komme fram og stige ned.

“Tilbake,” sa ho, og ulvane trekte seg saman, gjorde seg smÃ¥.

“Slepp oss fri!” sa den eine jenta, ho sÃ¥g eldst ut, var kanskje seksten. Dei andre var kanskje søstrene hennar, det var vanskeleg Ã¥ sjÃ¥ under eit lag med skit og tÃ¥rer.

Kvinna klødde ein av ulvane bak øyret. “StÃ¥ stille, sÃ¥ skal eg ikkje gjere dykk noko vondt.”

Med det byrja jentene å sprelle, dei trakk i handjerna og den tunge kjettingen. Dei blei meir og meir desperate, og den minste jenta byrja å gråte.

Kvinna sa eit kort trylleformular, og jentene stod heilt stille. Berre auga bevegde på seg, store og kvite i det krypande tussmørket.

Ho sat seg ned med beina i kors, tok av hatt og hette, tok eit par djupe andedrag. Songen ho sat i gang var magisk nok til å få trea rundt til å vibrere, og Irina merka effektane på sin eigen kropp, sjølv om ho tydeleg ikkje var målet. Det var eit langt formular, med mange variasjonar og binding av lojalitet, men ho måtte gjere noko raskt, om ho ikkje skulle bli bunden sjølv.

Ho sprang gjennom underskogen rundt lysninga til ho var ved treet der jentene stod. Songen prøvde å trengje seg gjennom forsvarsverka hennar, skape henne om til noko anna.

Ho sa sitt eige formular, kutta av treet rett over kjettingen. Det fall, brasa på veg ned, men songen stoppa ikkje. Irina plukka opp den minste jenta, tok handa til mellomste, og sette av garde. Den eldste jenta følgde etter, bunden i same kjetting som søstrene, gikk tilsynelatande på autopilot, såg ikkje på Irina, i alle fall. Dei måtte berre langt nok at magien ikkje kunne rekkje dei.

Irina styrde dei mot hòla si, men den vesle jenta, framleis utan rørsler, blei så tung til sist at dei datt overende. Ho blei liggjande og puste tungt, prøvde å kjenne etter om det uferdige formularet framleis hadde effekt på dei. Ein svak eim av svart magi og kroppsfunksjonar hang i lufta rundt dei, men elles var dei trygge.

Nokon byrja å gråte.

Anneli banka på døra. Det var merkeleg stille, ingen skritt som gikk over golvet for å lukke opp for henne. Ho prøvde dørhandtaket. Døra glei opp, og ho tok eit steg inn i gangen.

Det første ho såg var liket. Det låg på golvet, nesten fredsamt, som om han sov.

“Mira?” Det var ikkje teikn til henne nokon plass.

Ho knelte ved sida av kroppen til Ragnar. Han hadde inga merke på overflata, ikkje noko sår eller blåmerke, så hadde det ikkje vore for den sjuklege fargen og ikkje minst lukta kunne han nesten sett levande ut. Ho visste ikkje om noko som kunne drepe utan å etterlate seg spor.

“Mira!” ropte ho. Ragnar hadde tydelegvis vore daud ei stund, men noko kunne framleis skjedd med Mira pÃ¥ halvtimen ho hadde brukt pÃ¥ Ã¥ komme seg bort.

Ho kviskra eit formular som skapte eit skjold rundt kroppen hennar. Kanskje var gjerningsmannen der enno. Ho opna ei dør, forsiktig, titta inn. Eit soverom, ubrukt sidan nokon reidde opp sist.

Neste dør førte til badet. Ho skulle nesten til å gå vidare då ho såg noko i badekaret, bak dusjforhenget.

“Anneli?” Det var Mira, ho lÃ¥g samankrope i den eine enden.

“Mira! Kva har skjedd? Er han borte?”

“Kven? Ragnar?”

“Nei, han som gjorde det.”

Mira byrja Ã¥ hulke. Mascaraen hennar var allereie svarte bekkar over dei bleike kinna hennar. “Det var meg, Anneli.” Ho sa det sÃ¥ lÃ¥gt at Anneli berre sÃ¥ vidt høyrde, ho mÃ¥tte lene seg over henne.

“Det var deg? Eg forstÃ¥r ikkje.”

“Eg gjorde det.”

Bankelydar kom frå gangen. Anneli gikk for å opne, utan heilt å tenkje seg om.

“Nei, vent,” sa Mira.

“Dette er politiet. Opne opp!”

Brede sette seg på skåla Artur hadde funne fram til han. Han saug opp litt jus, så mykje som den vesle humlemagen hans kunne halde på.

“No skulle eg ønskje eg kunne gjere magi,” sa Artur, han kviskra nesten, for han hadde fÃ¥tt rare blikk frÃ¥ tenarane som høyrde han før. “Det er ingen mÃ¥te eg kan gjere deg om til deg sjølv igjen.”

Det hadde vore vanskeleg nok å forklare prinsen kven han var og korleis han hadde blitt sånn. Til slutt, etter ein utstrakt mimeleik, hadde han funne ei oppslått bok og byrja å peike på bokstavar for å stave ord. Det var vanskeleg, særleg sidan han ikkje heilt hadde blitt van med synet til humla, men det var betre enn gjetting.

“Penelope kunne gjort det.” Artur slutta ikkje Ã¥ snakke om den yngre søstera si. Ho var betre enn han i alt, meinte han. Det var nesten sÃ¥ han vurderte Ã¥ abdisere for Ã¥ la henne bli dronning i framtida. “Men eg vil ikkje fortelje henne om deg. Kva om ho ikkje trur meg, og berre knusar deg?”

Om Brede kunne fått frysningar ville han gjort det. Det var mange ting den vesle kroppen kunne gjere som han ikkje hadde forventa likevel. Han kunne til dømes styre temperaturen sin mykje betre enn han kunne som menneske, mellom anna ved å vibrere flymusklane sine. Og å fly var mykje meir komplisert enn å berre flakse med vengene, som han hadde tenkt, vel, ikkje akkurat tenkt, hadde ikkje tenkt i det heile tatt.

Døra til arbeidsrommet til Artur slo opp, og Brede tumla ned frå skrivebordet og landa på golvet.

“Artur, om ikkje du skal bruke privatlærarane meir, kan eg ta over timane deira?”

“Sjølvsagt, Penelope, men du treng dei vel ikkje eigentleg?”

“Det seier du berre av di du ikkje veit noko om magi.”

“Det er ikkje sant. Eg kan masse av teorien.”

“Men du kan ikkje gjere noko, sÃ¥ det tel ikkje.”

“Ok, ok, berre ta dei, dei synest sikkert det er meir morosamt Ã¥ lære bort til nokon med potensiale uansett.”

Ho slamra med døra igjen, Artur sukka, og Brede flaug opp på bordet.