Irina kasta seg bak eit tre. Nokon stod og grov eit hol i marka ved sida av stien. Det var ei kvinne, kanskje kring førti år gammal, korrekt i kjole, etter det Irina forstod, og stråhatt.
Dei tre søstrene hadde overtydd henne om å bli med dei inn i byen, dei ville visst at ho skulle bli med dei inn i huset deira. Ho hadde gått frå dei rett innanfor murene, rekna med at dei fann vegen heim sjølv.
Kaia og Eline hadde klemt henne rundt livet, og sagt at dei ville sakne henne, men Siv såg berre beklemt ut.
Ho hadde vandra litt rundt etter det, men alle stira på henne, og det var vel ikkje rart, ho såg at ho ikkje såg ut som dei. Då ho var lita hadde ho hatt kjolar som dei, og ho hugsa ein liten, lyseblå hatt med silkeband. Men det var ikkje spesielt mykje bruk for underskjørt og hovudpryd aleine i skogen.
Kvinna var visst ferdig med å grave, ho klatra ut av holet og opna ein bag ho hadde ved sida seg. Ho verka underleg kjend. Ut av bagen trekte ho svarte sekkar med noko tungt i, kasta dei ned i holet, og byrja å skyfle jord oppå.
“Eg ville grave eit djupare hol,” sa Irina.
“Kva?”
“Kva heiter du?”
“Irina?”
“Ja.”
“Kva gjer du her? Eg trudde de hadde flytta.”
“Kva? Nei.”
“Men kvar blei de av, dÃ¥?”
Irina sÃ¥g ned. “Dei døydde.”
“Ã… nei. Stakkars vesle Irina.”
“Eg hugsar deg berre sÃ¥vidt. Kven er du?”
“Eg er søstera til mora di.”